Γιατί άραγε φυσικό versus ψηφιακό; δεν μπορούν να συνυπάρχουν; γιατί είναι ανταγωνιστική η σχέση;
Στο 2. έχω μεγάλες αντιρρήσεις, ίσως το κομμάτι της έρευνας είναι αποσπασματικό αλλά δημιουργεί ένα κατά τη γνώμη μου φοβικό σύνδρομο απέναντι στην αλλαγή. Οι διαδικασίες που μας οδηγούν δεν είναι γραμμικές όπως υπονοείται όπως: πολλές αλλαγές ίσον σχιζοφρένεια. Άραγε καθόλου αλλαγές ίσον παράνοια; Πρόκειται για δύο ακραίες εν δυνάμει καταστάσεις και όπως θα έλεγε και ο Παπαλεξόπουλος γιαυτό και "η εμμονή στη συγκρότηση της ταυτότητας και η ταυτόχρονη διάσπαση σε δίκτυα".
Στο 1. προτείνω την έννοια του "Active Forgetting" http://pmc.iath.virginia.edu/text-only/issue.101/11.2ramadanovic.txt / Πάνω σε αυτή την έννοια έχει γράψει και ο Michel Serres, αλλά δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή που.
Στο 3. Δεν καταλαβαίνω πολύ καλά τι σημαίνει Διάδραση-ελεγχόμενη προσωπικότητα; κάτι παραπάνω σε αυτό;
Η διάδραση σίγουρα δεν είναι καινοφανής έννοια. Καθημερινά διαντιδρούμε αλλά σε ένα περιορισμένο χωρικό και χρονικό εύρος. Με την εισαγωγή των ψηφιακών μέσων μπορούμε να διαντιδράσουμε πολλοί μαζί, εμείς με το άμεσο περιβάλλον μας, εμείς και κάποιοι άλλοι αλλού, ταυτόχρονα. Εμείς και οι άλλοι αλλού με χώρους που βρίσκονται αλλού αλλά και εδώ.
Μιλάμε περισσότερο για την ύπαρξη διαδραστικών δικτύων δραστηριοτήτων που δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν χωρίς την ψηφιακή τεχνολογία.
Αθηνά Σταυρίδου
Υ.Σ.1(δεν μπορούσα να κάνω comment λόγω μεγέθους κειμένου)
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteΣτο 3. 'διάδραση-ελεγχόμενη προσωπικότητα' αφορά και το βίντεο που παρακολουθήσαμε.
ReplyDeleteΕίτε στο ψηφιακό χώρο (διαδραστικό ηλεκτρονικό έξυπνο παράθυρο που ανοιγοκλείνει με τηλεχειριστήριο ή με αισθητήρα) είτε στον φυσικό χώρο (παράθυρο που ανοιγοκείνει από το πόμολο) ο άνθρωπος 'ελέγχει' μια κατάσταση. Το 'εργαλείο' αλλάζει μόνο.
Απλά στην περίπτωση του διαδραστικού με αισθητήρα ο άνθρωπος αισθάνεται περισσότερο 'αμήχανος' γιατι ίσως δεν γνωρίζει όλες τις δυνατότητες. Εφ' όσον τις γνωρίσει θα αιστανθεί κυρίαρχος της κατάστασης και ασφαλής.
Συμφωνω με τον ισχυρισμό ότι μπορούν να συνυπάρχουν και σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο συνυπάρχουν.
ReplyDeleteΣτο 2. Συμφωνώ, καθόλου αλλαγες ας θεωρήσουμε ακραίως οτι=παράνοια, πολλές αλλαγές =σχιζοφρένεια??? άρα αλλαγές με συνείδηση και μετρο!?
Δίνω σημασία στην ανθρώπινη επαφή και στα πλεονεκτήματα και σωστή χρήση των εργαλείων, είτε φυσικά είτε ψηφιακά.
ReplyDeleteΠαράδειγμα, το κέρδος από τα δικά μας μαθήματα που παρακολουθούμε στο Πολυτεχνείο και ο ψηφιακός χώρος που βρισκόμαστε τώρα. Ο συνδυασμός -μέσω σωστής χρήσης και όχι κατάχρησης- μπορεί να είναι ιδανικός και άκρως παραγωγικός.
Στο 3. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τον όρο προσωπικότητα. Που αναφέρεται; στον χρήστη ή στο αντικείμενο;'Η στη διάδραση;
ReplyDeleteΝομίζω πως το εργαλείο δεν είναι αλλάζει, αλλά μεταβάλλεται σύμφωνα με κάποια αντίδραση από τους χρήστες ή το περιβάλλον. Αυτό είναι η μία διαδρομή. Η δεύτερη διαδρομή, για να μπορούμε να μιλάμε για διάδραση, έχει να κάνει με την αλλαγή του χρήστη(στη συμπεριφορά του, στην επιθυμία του) π.χ. σε μια μη-αναμενόμενη αντίδραση από το "εργαλείο". Και ούτω καθ' εξής. Στο παράδειγμα με το παράθυρο δεν μεταβάλλεται ούτε το παράθυρο αλλά ούτε αλλάζει π.χ συμπεριφορά ο χρήστης, ή και να αλλάζει δεν επηρεάζει σε τίποτε το παράθυρο το ίδιο. Αυτό παραμένει παράθυρο. Δεν αλλάζουν οι ιδιότητές του. Δεν συνδέεται με κανένα άλλο παράθυρο, δεν αφορά σε καμία συνδεδεμένη δραστηριότητα.
Η 'προσωπικότητα' αναφέρεται στο αντικείμενο στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Το παράθυρο θα μπορούσε να αλλάζει και ιδιότητες μέσω αισθητήρα.
ReplyDelete'Αν για παράδειγμα ο άνθρωπος χτυπήσει παλαμάκια το γυαλί να γίνει αδιαφανή κτλ
ReplyDeleteτο σχόλιο αφορούσε στο παράδειγμα χωρίς εμπλοκή ψηφιακής τεχνονολογίας "παράθυρο που ανοιγοκείνει από το πόμολο"
ReplyDeleteΑ! οκ. Ναι, με ρωτάς στο σχόλιο: 'Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τον όρο προσωπικότητα. Που αναφέρεται; στον χρήστη ή στο αντικείμενο;'Η στη διάδραση;' και σου απαντώ ότι η 'προσωπικότητα' αναφέρεται στο παράδειγμα μόνο στην περίπτωση του ψηφιακού 'παράθυρο που αλλάζει τις ιδιότητες του με τηλεχειριστήριο ή αισθητήρα'.
ReplyDeleteΙσχυρίζομαι ότι το 'εργαλείο' στη μία περίπτωση (φυσικός χώρος) είναι το πόμολο και στην άλλη περίπτωση η τεχνολογία- όλο το σύστημα μέσω αισθητήρα (ψηφιακός χώρος), άρα το εργαλείο αλλάζει (ισχυρισμός 1) και ότι στον ψηφιακό χώρο φαίνεται πιό δύσκολο να γνωρίζει ο άνθρωπος όλες τις δυνατότητες του αντικειμένου και της διάδρασης (ισχυρισμός 2).
Τι λες?
τώρα καταλαβαίνω τι λες, οκ, αλλά υποτίθεται πως ο άνθρωπος φτιάχνει τα σενάρια διάδρασης, στη θεωρητική του πλευρά (εδώ έρχονται και οι κουβέντες περί ελέγχου που κάναμε στο μάθημα, ποιος αποφασίζει, κτλ, διαπραγμάτευση). Δεν έχει να γνωρίσει αλλά να κατασκευάσει. Αυτό είναι τουλάχιστον που υποστηρίζω.
ReplyDeleteΤώρα η προσωπικότητα μου είναι δύσκολο να την καταλάβω, εννοείς πως το αντικείμενο έχει προσωπικότητα; εάν αυτό εννοείς, θα εξέφραζα αντίρρηση, μήπως εννοείς ταυτότητα;
αθηνά
ελπίζω να μπουν και άλλοι στην κουβέντα, γιατί το blog το κάναμε skype. Καλή συνέχεια, φαντάζομαι ότι αυτός ο προβληματισμός θα είναι και το αντικείμενο της εργασίας σου;
ReplyDeleteαθηνά
'φοβικό σύνδρομο απέναντι στην αλλαγή. Οι διαδικασίες που μας οδηγούν δεν είναι γραμμικές όπως υπονοείται όπως: πολλές αλλαγές ίσον σχιζοφρένεια. Άραγε καθόλου αλλαγές ίσον παράνοια;'
ReplyDeleteΜου άρεσε πολύ αυτό! δεν ήθελα να υπονοηθεί μόνο το πρώτο. Δεν ξεχνώ και επαναλαμβάνω ότι ο 'φόβος' είτε για το ένα είτε για το άλλο εννοεί και 'κάθαρση'. Την οποία συχνά αναζητεί ο άνθρωπος (βλέπε άρθρο σχετικό που βρήκα ενδιαφέρον σχετικά, χωρίς να γνωρίζω πολλά για το site αυτο, ή τους ομιλητές. Ευχομαι να το βρείτε επίσης ενδιαφέρον http://www.dasein.gr/content.php?id=282 )
Ευχαριστώ Αθηνά
Νομίζω αν ά-κ-ο-υ-σ-α καλά ανέφερε ο κος. Παπαλεξόπουλος τον όρο 'προσωπικότητα', μπορεί να είπε ταυτότητα και να άκουσα λάθος!!!
ReplyDeleteΔεν είναι το αντικείμενο εργασίας μου, αλλά βοηθάει σίγουρα - έχει σχέση.
...μίας που έγινε ως τώρα skype: 'καλό απόγευμα' ;)
Το link μου άνοιξε σε ένα άρθρο του Παναγιώτη Πέρρου, αυτό έστειλες;
ReplyDeleteΠολύ ενδιαφέρον και ψάχνω να βρω πάραυτα ποιος είναι.
Ευχαριστώ
ΥΣ. ο άνθρωπος φτιάχνει τα σενάρια ναι. αλλά καμμιά φορά για άλλους. και οι 'άλλοι' μπορεί να μη γνωρίζουν όλες τις δυνατότητες, οπότε εκεί ίσως χάσουμε την 'ανθρώπινη επαφή'. Παράδειγμα σε σχέση με την είκονα που επισύναψα στο αρχικό μου blog...
ReplyDeleteμια μητέρα δουλεύει στον έναν όροφο και έχει βάλει κάμερες να παρακολουθεί τα παιδιά του στον άλλον όροφο. Τα παιδιά έτσι έχουν ανασφάλεια και δεν γνωρίζουν τι 'βλέπει' η μητέρα, σε αντίθεση με μια μητέρα που βρίσκεται στον ίδιο όροφο και τα (επι)-βλέπει.
Αντίστοιχα ενας receptionist και ένας αισθητήρας. Μερικές φορές η ανθρώπινη επαφή χρειάζεται και άλλες οχι! το μέτρο και η κρίση ανάλογα είναι το κρίσιμο. (ισχυρισμός γενικώς)
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteΤο αντικείμενο έρευνάς μου είναι η κατοικία multi-space σε σχέση κυρίως με την εργασία (το επάγγελμα, δηλαδή, μέσα στην κατοικία και αντίστροφα)
ReplyDeleteΑυτό έστειλα ναι! με οδήγησε εκεί η έννοια του φόβου όπως καταλαβαίνεις και της 'λύτρωσης' μέσα απο αυτό. Περί αλλαγών και στασιμότητας που λέγαμε.
ReplyDeleteο Italo Calvino, στο βιβλίο του ‘Invisible cities’, σχετικά με την Andria, μια φανταστική πόλη σχεδιασμένη βάσει τον αστρικό κόσμο, αναφέρει τον παρακάτω διάλογο:
‘-Μα, οι καινοτομίες δεν ενοχλούν τον αστρικό ρυθμό της πόλης;
-Η πόλη και ο ουρανός ποτέ δε μένουν τα ίδια. Ο χαρακτήρας των κατοίκων έχει τις εξής αξιόλογες αρετές: αυτοπεποίθηση και σύνεση. Πεπεισμένοι ότι κάθε καινοτομία επηρεάζει το σχέδιο του ‘ουρανού’, πριν κάθε απόφαση, υπολογίζουν κάθε ρίσκο και πλεονέκτημα για τους ίδιους, την πόλη και όλους τους κόσμους.’
Calvino, Italo. Invisible Cities. Great Britain: Vintage classics, 1997, σελ.151
Ένα ακόμα απόσπασμα περί σχιζοφρένειας που έπεσε στα χέρια μου με την ευκαιρία της διπλωματικής..
ReplyDeleteΕίναι από μια συνέντευξη του F. Roche στον A. Neimark στο LA το 2009. Η ερώτηση αναφέρεται στο ερμαφρόδιτο avatar, μια μίξη του Roche και της συνεργάτιδάς του S. Lavaux που χρησιμοποιούν αντί για φωτογραφίες τους.
"The character allows us to construct a schizophrenic identity that constantly changes its personality. There is an American movie from the 70s, Sybil, about a girl with sixteen different personalities that offer her the possibility of being multiplied many times over. Schizophrenia is a strategy of resistance. Resistance is a term that I am borrowing from the French philosopher Gilles Deleuze. The tactic of using the multiple identity disorder allows one to speak from somewhere unpredictable using a language that is unpredictable and with an appearance that is unpredictable"
Ενδιαφέρουσες είναι και οι αναφορές για τις "σχιζοειδείς μηχανές" στην ίδια συνέντευξη όπου μπαίνει και η συζήτηση περί παράνοιας:
"AN: Do you mean that even the machine participates in the production of culture?
FR: Yes, the machine’s role is not to simply produce something in the phantasm of efficiency. The machine is both a freak and an operating system at the same time. We try to introduce an unpredictable behavior, or a fuzzy logic, to explicate the confusion between what “they” pretend to do and what “they” are actually doing. In other words, the skyzoid machine completely changes your relationship to reality, leading to paranoia. Because all paranoia produces a parallel reality in your mind, filtering perception, you can perceive it and describe it through fiction. Lewis Carroll’s Alice in Wonderland operates on an immediate level when he introduces illogic through pure logic, what in French one would call le malentendu. Malentendu – the wrongly heard or misunderstood – is a tool of linguistic exchange; it is a kind of stutter. We need misunderstanding or stuttering in order to communicate"
πέρι Fear & the 'uncanny'.. Familiar & non familiar
ReplyDeletehttp://csmt.uchicago.edu/glossary2004/uncanny.htm
Συλλογισμοί απλά. Σε συνέχεια της απάντησης της Αθηνάς, και σε συνέχεια του 2.
ReplyDelete'Πάρα πολλές ως και αρκετές Αλλαγές'
(καινοτομία? Όχι πάντα, μια αλλαγή μπορεί να αφορά κάτι ήδη γνώριμο)
versus
'καθόλου αλλαγές' (Στασιμότητα?). 'Άκρα και μη.
"η εμμονή στη συγκρότηση της ταυτότητας και η ταυτόχρονη διάσπαση σε δίκτυα".
Ναι, αλλά δεν είναι εύκολο/δυνατό, ανάλογα την ποσότητα και τη ποιότητα της πληροφορίας – (ισχυρισμός του 2 στην ουσία, δεν ήμουνα σαφής)
Και στις δυο περιπτώσεις, λόγω υπερπληροφόρησης και συνεχών μεταβολών του περιβάλλοντος (στο παρελθόν, παρόν και μέλλον), η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ που καμιά φορά ο άνθρωπος τίθεται να διαχειριστεί είναι 'βαριά' 'ατίθαση' δυσνόητη, διάσπαρτη και σε υπερβολική ποσότητα, με συνέπεια την 'υπερφόρτωση δικτύου'. Είτε υπάρχει καινοτομία είτε 'στασιμότητα'..
Καμιά φορά ίσως χρειάζονται και 'στάσεις', για 'ανασυγκρότηση'. Όπως ο άνθρωπος χρειάζεται τον ύπνο και τα όνειρα για να καταχωρήσει την 'πληροφορία', να ξεκουραστεί και να επανεξετάσει μακριά από το φορτισμένο χώρο δράσης. (έτσι, καμιά φορά αποφορτίσεις / κρίσεις μπορούν να γίνουν εποικοδομητικές)
Αν θεωρήσουμε ότι το μυαλό είναι ένα ποτήρι και η πληροφορία το νερό, θα διαπιστώσουμε ότι από ένα σημείο και μετά, το ποτήρι θα ξεχειλίσει, και δε θα μπορεί να συγκροτήσει όλη τη πληροφορία, γι’αυτό και ο άνθρωπος ξεχνάει πολλές φορές πληροφορίες που θεωρεί άχρηστες εκείνη την στιγμή ή την επόμενη, ή αδυνατει να τη συγκρατήσει. Περιορισμένη η χωρητικότητα του 'σκληρού δίσκου' ή δυνατότητα του 'επεξεργαστή'/ της 'μνήμης'. Αυτή η κατάσταση δεν αφορά μόνο καινοτομίες, στάσεις ή αλλαγές, αλλά ποσότητα και ποιότητα.
Υ.Σ. το παράδειγμα με το ποτήρι και το νερό, είχε δοθεί σε μάθημα σε σχέση με το ποσοστό μάθησης που μπορεί ένας άνθρωπος να αφομοιώσει, για δικαιολόγηση της αξίας του διαλείμματος σε μια διδακτική δράση. Σε τακτά χρονικά διαστήματα το μυαλό χρειάζεται ξεκούραση. ('Training a trainee' Nus Programme of University of Greenwich)
ReplyDeleteΑναρωτιέμαι λοιπόν, ένα multispace, μπορεί να είναι καινοτομία, μπορεί και να μην είναι, αλλά μπορεί και να μη λειτουργήσει λόγω υπερφόρτωσης ή ότι άλλο, οπότε επανέρχομαι στο 'μετρον άριστον' και την αξιοποίηση.
ReplyDeleteΆραγε τι μπορεί να 'συλλάβει' ο ανθρώπινος νους και που μπορεί να φτάσει? Ο κάθε άνθρωπος έχει άλλες αντοχές/όρια/φιλοδοξίες/δυνατότητες.
Είναι εκπαιδεύσιμος στην εμμονή στη συγκρότηση της ταυτότητας και η ταυτόχρονη διάσπαση σε δίκτυα’?
Προσπαθεί ο επιστήμονας να εξερευνήσει και να ελέγξει το σύμπαν, μήπως όμως παράλληλα δεν προλαβαίνει τελικά να σωθεί από την οικολογική καταστροφή, που συμβαίνει στον άμεσο περιβάλλοντά του φυσικό χώρο?